برایم هزاران حکم صادر شد. حلال و حرام ، جایز و مباح و هزاران حکم دیگر که تنها در مواقع لزوم می توان نامی از آنها شنید.
هرچند که من نه آنان را قبول دارم و نه احکامشان را، اما می خواهم بدانم که به حکم کدام کتاب و مرجع و کدام قانون فروش وجدان جرم است و گناه؟ این قانون نانوشته کدام کتاب است که اینان با استناد به آن؛ این حراج را جرم می دانند و گناه صاحبش را فریاد می زنند و او را جانی می خوانند، در حالیکه خود وجدان ندارند.
من نیز گناهکارم؛ البته گناهکار از دیدگاه عده ای که خود را عاقل می دانند و مرجعی برای تصمیم گیری در مورد تمام بندگان خدا
آری من گناهکارم چراکه من نیز تصمیم به فروش وجدان خویش دارم
به حرف و حکم همه کس بی اعتنایم و بر وجدان خویش چوب حراج زده ام و این حکم من است، چراکه دیگر از این همه بی عدالتی خسته گشته ام؛ پس حراج می کنم تا دیگر وجدانم دلیلی نباشد برای آزردنم تا شاید من هم بتوانم مانند دیگرانبی عدالت باشم و خود را عادل بنامم، احمق باشم و خود را عاقل بنامم و پست باشم و خود را جوانمرد نام نهم(که این است رسم ریاست).
آری وجدانم فروشی ست؛ مستی و شادیم فروشی ست؛ دردهایم نیز فروشی ست؛ هرچند که می دانم کسی خریدارش نیست اما دردهایم نیز فرو شی ست.
چوب حراج زده ام بر بهترین نعمت خدا؛ اما دلیلی موجه دارم،
حراج کرده ام تا دیگر با دیدن ناعدالتی ها بهم نریزم
حراج کرده ام تا عادت کنم به پَست بودن
حراج کرده ام تا عادت کنم به این سیستم کثیف اداری (که دستمال بدستان بالاتر از دیگرانند)
آری حراج کرده ام تا خاطری آسوده داشته باشم و دیگر شبها سری بی درد بر بالین گذارم، دیگر فکری برای التیام بخشیدن به هزاران زخم عفونی نداشته باشم.
بسیار دیر است اما حراج کرده ام؛ چراکه آنانی که مسند امور قرار دارند مدتهاست که همه چیز خویش را حراج کرده اند؛ وجدان و انصاف، مردانگی و شرافت و حتی آبرویشان را نیز حراج کرده اند و عده ای ایمانشان را.
سخت است اما محال نیست که بی وجدان بود و بی وجدان زیست
(امیر امیری)
این روزها لحظه لحظه زندگیم پر شده از نحسی و خبرهای بد
وای از این روزها....
خدایا ....
گریه ام تلخ است، ولی هیچ عیب نیست
روز من نحس است، ولی هیچ عیب نیست/
زندگی این است، ولی هیچ عیب نیست
سرنوشت این است، ولی هیچ عیب نیست/
روز من نحس است، ولی هیچ عیب نیست
روزهایی در زندگیست باید گریست/
من چه گویم که چنین تقدیر بود
یار من رفت و امیدم را ربود/
( امیر امیری )
نسیم ملایم مهربانیت
روح بی تابم را نوازش می دهد
با تو پنهانی ترین عمق وجودم
نورباران می شود
باران رحمت بودنت
ترس از با خود بودن را می شوید
کویر هستی ام را آبیاری می کند
و نغمه عشق را بر لبانم جاری می سازد
چه زیباست با تو بودن
چه زیباست زندگی را با تو پرواز کردن
چه زیباست شوق هستی را با تو سر دادن
و چون مرغ خوش آهنگی بر شاخه لرزان حیات آشیان ساختن
چه زیباست هستی را از نگاه تو دیدن
و چون نیایش از لبان تو جاری شدن
در موسیقی آب با تو نواختن
در چشمه با تو جوشیدن
ترس ها را شستن
در پی محو نقش ها
و بی رنگی رنگ ها رفتن
و زندگی را چون شعری نو
دوباره سرودن
از خـاک بر آمـدیم و در خاک می رویم
پس چه روست این همه نامردی و جنگ
* امیر امیری *
چه کسی می گوید:
که گرانی شده است؟
دوره ارزانیست!!
دل ربودن ارزان،
دل شکستن ارزان،
دوستی ارزان است،
دشمنی ها ارزان،
چه شرافت ارزان!!
تن عریان ارزان!
آبرو قیمت یک تکه نان...
و دروغ از همه چیز ارزانتر...
قیمت عشق چه ارزان شده است
کمتر از آب روان
و چه تخفیف بزرگی خورده است
قیمت هر انسان!
میترسم از مردن
از مرگ و نابودی
از کفنی سپید و مکانی سیاه، تنگ و تاریک
میترسم از ماندن در قبر
می ترسم
میترسم چون نمی دانم که سپیدی کفنم تاریکی قبر را از بین خواهد برد یا سیاهی قبر،تن پوشم را نیز سیاه خواهد کرد؛
نمی دانم
اما هر چه هست میترسم
میترسم!
میترسم از فشار قبر و هجوم حشرات،
از خورده شدن و باقی نماندن
از تجزیه و انحلال
و با شجاعت فریاد میزنم ترس خویشتن را
و بازهم فریاد برمی آورم که می ترسم
هرچند که معتقدم تمام دلایلی که گفتم؛ بهانه ای بیش نبوده و دلیل ترسم چیزی نیست جز گناهکار بودنم!
آری میترسم و چون تمام وجودم را گناه فرا گرفته و شرمسارم از این همه گناه
می ترسم از این همه گناه
میترسم
ز دشمن می گریزم،
دوست می آید به جنگم
بر سر سفره احساس اگر جایی هست،
سخن ساده تبریک مرا جای دهید
خداندا..
این چه روزه ایست؟
روزه ای پُــرگناه!
روزه ای بـی نماز!
دهانی پَــر از دروغ!
زبانی پَــر از تهمت است و افترا و غیبت!
و لبانی که همه چیز می گویند جز ذکر تو!
و چشمانی که جستجو گرانه همه جا را می کاوند تا شاید جایی بیابند برای ارضاء هوس ها و شهوت ها این تن گناه آلود!
و دستانی که چنگ زده اند به سیگاری!
و ذهنی که همه چیز را در خود جای داده جز عبادت تو را!
* امیر امیری *
فریاد میزنم،، فـــریاد
که شاید همـرهــم گردی
که شاید مرحمم گردی
فریاد میزنم؛ فریاد
امان از دستتان،، فــریــاد
* امیر امیری *
